Blackwater reservoir

Blackwater reservoir

In ieder schilderij heb je te maken met eenheid en tegenstelling. Maar zo mooi als ik het hoog boven het Blackwater-reservoir staande voorgeschoteld kreeg, heb ik zelden meegemaakt. Enerzijds de perfecte eenheid tussen boven en beneden, de lucht en het water. Anderzijds een tegenstelling die nauwelijks denkbaar groter was dan tussen de lucht in het Westen en die in het Oosten.

In die zin zijn de twee aquarellen die ik daar gemaakt heb als tweeluik te beschouwen, met daarin zowel eenheid als tegenstelling besloten. Vanwaar ik stond, kon ik wel de overkant maar niet het einde van de zijkanten zien. Er stond geen zuchtje wind,zodat het oppervlak van het water volkomen roerloos was en één grote spiegel voor de lucht was.

Terwijl ik de lucht aan de kant van de ondergaande zon stond te schilderen, rukte er vanuit het Oosten in een zeer snel tempo een dreigende, egaal staal-grijze lucht op. Nooit eerder heb ik zo snel staan te werken, om zowel de ene lucht als de andere, verdubbeld door de spiegeling van het water, te kunnen vastleggen. In twintig minuten was het gebeurd en had de sombere, steeds donkerder wordende lucht het gewonnen.